Vorige week kwam één van de leerkrachten naar ons toe met het volgende:
"Zijn jullie vrijdag op school? Zo niet moeten jullie zeker komen."
Omdat Einfield dit vroeg (Eén van de leerkrachten waar we het hier het beste mee kunnen vinden en een leerkracht die graag het initiatief neemt), hadden we al een klein vermoeden dat er iets zou gebeuren die vrijdag i.v.m. het feit dat onze laatste weken hier in Suriname begonnen.
Wij stonden vrijdag dus op het normale vroege uur op (hoewel we geen les moesten geven) en stapten niet veel later op de leerkrachtenbus. De leerkrachten lieten niets blijken al viel de doos waar duidelijk een taart in zat redelijk op. Ik deed alsof ik niets door had en spendeerde de vier lesuren voor de pauze aan het maken van mijn lesvoorbereidingen voor de volgende week.
Aan het begin van de pauze was het dan zover. Wehl tikte ons op de schouder en vroeg of we haar wouden volgen. We stonden beiden op en volgde haar naar het lokaal van de vierdejaars.
Hier zaten alle leerkrachten aan een bankje en ze keken ons allemaal met een grote grijns aan.
We mochten gaan zitten op twee stoelen die vooraan stonden, wat me eigenlijk redelijk ongemakkelijk liet voelen door al die blikken die op mij gericht waren.
Wehl begon aan een korte toespraak over hoe ze dankbaar was voor het feit dat we een deel waren geworden van het leerkrachtenteam en hoe ze ons zou missen.
Ik moest toegeven dat de speech me wel ontroerde en ik me pas op dat moment realiseerde dat ik binnen de twee weken terug naar België zou vertrekken en ik de mensen hier in Suriname nooit meer zou zien.
Ze hadden dus wel degelijk een taart voor ons laten maken (zie foto). Oké, onze namen waren verkeerd geschreven, maar het gebaar telt. Ik kreeg de eer de taart te snijden en hij was echt lekker!
We kregen nog een verrassing. De leerkrachten hadden een tas voor ons laten maken. Op de tas stond een foto van het hele leerkrachtenteam en 'VOJ-Onverwacht 2013-2014 Succes!'.
Hij is echt prachtig!
"Zijn jullie vrijdag op school? Zo niet moeten jullie zeker komen."
Omdat Einfield dit vroeg (Eén van de leerkrachten waar we het hier het beste mee kunnen vinden en een leerkracht die graag het initiatief neemt), hadden we al een klein vermoeden dat er iets zou gebeuren die vrijdag i.v.m. het feit dat onze laatste weken hier in Suriname begonnen.
Wij stonden vrijdag dus op het normale vroege uur op (hoewel we geen les moesten geven) en stapten niet veel later op de leerkrachtenbus. De leerkrachten lieten niets blijken al viel de doos waar duidelijk een taart in zat redelijk op. Ik deed alsof ik niets door had en spendeerde de vier lesuren voor de pauze aan het maken van mijn lesvoorbereidingen voor de volgende week.
Aan het begin van de pauze was het dan zover. Wehl tikte ons op de schouder en vroeg of we haar wouden volgen. We stonden beiden op en volgde haar naar het lokaal van de vierdejaars.
Hier zaten alle leerkrachten aan een bankje en ze keken ons allemaal met een grote grijns aan.
We mochten gaan zitten op twee stoelen die vooraan stonden, wat me eigenlijk redelijk ongemakkelijk liet voelen door al die blikken die op mij gericht waren.
Wehl begon aan een korte toespraak over hoe ze dankbaar was voor het feit dat we een deel waren geworden van het leerkrachtenteam en hoe ze ons zou missen.
Ik moest toegeven dat de speech me wel ontroerde en ik me pas op dat moment realiseerde dat ik binnen de twee weken terug naar België zou vertrekken en ik de mensen hier in Suriname nooit meer zou zien.
Ze hadden dus wel degelijk een taart voor ons laten maken (zie foto). Oké, onze namen waren verkeerd geschreven, maar het gebaar telt. Ik kreeg de eer de taart te snijden en hij was echt lekker!
We kregen nog een verrassing. De leerkrachten hadden een tas voor ons laten maken. Op de tas stond een foto van het hele leerkrachtenteam en 'VOJ-Onverwacht 2013-2014 Succes!'.
Hij is echt prachtig!
Ik kan haast niet geloven dat ik binnen twee weken al thuis ga zijn. Door dat ik al vier maanden hier in Suriname ben is het al voor een deel mijn 'thuis' geworden. Vandaag vertrekken Els en Steven naar huis en dit is ook een herinnering aan het feit dat de tijd begint af te korten.Het zal niet meer hetzelfde zijn zonder hen hier. Eten maken voor maar drie personen in plaats van vier of niet meer thuiskomen met een 'hoe ging het op school?'.
Het zal een aanpassing worden.
Het zal een aanpassing worden.