Vorige week was een zeer drukke, maar tegelijkertijd leuke week. Er zijn zoveel dingen gebeurd op school dat het haast onwaarschijnlijk lijkt. Maandag kregen we te horen dat onze school computers zou krijgen van de First Lady van Suriname.
Dat betekende dat de school tegen vrijdag een computer lokaal zou moeten inrichten en een heel evenement zou moeten opstellen.
Dit leek mij onmogelijk. Zelfs in België is dat haast onmogelijk en hier in VOJ Onverwacht hadden ze zelfs geen lokaal vrij voor de computers. We gingen maandag naar huis met het idee dat het er toch niet van zou komen. Wanneer we dinsdag terug kwamen was de leraarskamer leeg en helemaal blauw geverfd. Het was haast niet meer te herkennen. Het probleem was nu wel: waar zitten de leerkrachten dan?. Het antwoord kwam er al snel ... buiten. Wij werden dus naar buiten verbannen. Diezelfde dag werden de computers nog geleverd en geïnstalleerd. Op twee dagen was er dus een computerlokaal en computers. Ik moest toegeven dat ik dat niet had zien aankomen.
Dat betekende dat de school tegen vrijdag een computer lokaal zou moeten inrichten en een heel evenement zou moeten opstellen.
Dit leek mij onmogelijk. Zelfs in België is dat haast onmogelijk en hier in VOJ Onverwacht hadden ze zelfs geen lokaal vrij voor de computers. We gingen maandag naar huis met het idee dat het er toch niet van zou komen. Wanneer we dinsdag terug kwamen was de leraarskamer leeg en helemaal blauw geverfd. Het was haast niet meer te herkennen. Het probleem was nu wel: waar zitten de leerkrachten dan?. Het antwoord kwam er al snel ... buiten. Wij werden dus naar buiten verbannen. Diezelfde dag werden de computers nog geleverd en geïnstalleerd. Op twee dagen was er dus een computerlokaal en computers. Ik moest toegeven dat ik dat niet had zien aankomen.
De absurditeit moest echter nog beginnen. Vrijdag zou namelijk de first lady komen en daarom moest de school helemaal in orde zijn. Het kabinet van de president kwam langs om de school te keuren en er werden enkele puntjes aangehaald die verbeterd moesten worden:
- Er moest nieuw zand komen op het terrein.
- Er moesten klassen thuis blijven anders werd het te druk.
- Er moest een overdekte plaats komen met spreekstoel om de toespraken te houden.
- …
Al deze puntjes werden dan ook in orde gebracht. Donderdag nog kwam er een camion met tractor om het witte zand aan te leggen.
- Er moest nieuw zand komen op het terrein.
- Er moesten klassen thuis blijven anders werd het te druk.
- Er moest een overdekte plaats komen met spreekstoel om de toespraken te houden.
- …
Al deze puntjes werden dan ook in orde gebracht. Donderdag nog kwam er een camion met tractor om het witte zand aan te leggen.
Vrijdag was het dan zover. The first Lady zou komen. Heel de voormiddag werden voorbereidingen getroffen. Ballonnen werden opgehangen en ik mocht helpen met het installeren van de computers en beamer. Elke leerkracht had zijn best gedaan om er zo goed mogelijk uit te zien. Van strakke broekpakken tot sierlijke kleedjes. Ik voelde me bijna underdressed. Tegen 10 uur stond heel de school klaar om The First Lady te ontvangen. Ze liet tien minuten op zich wachten, maar kwam uiteindelijk toch. Onder gezwaai en geklap werd ze ontvangen en naar haar stoel begeleid. Er werden toespraken gegeven door leerlingen en de directrice mvr. Wehl en de First Lady zelf gaf ook een toespraak (zie foto). Enkele leerlingen gaven ook een dansoptreden ter ere van de First Lady.
De First Lady bleef in het totaal 15 minuten. Na het lint doorgeknipt te hebben van het computerlokaal vertrok ze. Na dat ze weg was begon de gezelligheid pas echt. De leerlingen waren in een euforische bui, net als de leerkrachten. Iedereen wou met iedereen op de foto en Katrien en ikzelf maakte daar gebruik van door voor te stellen om een groepsfoto te maken.
Hieronder een foto van het hele lerarenteam van onze stageschool en een foto van Katrien en mijzelf samen met de dansgroep van leerlingen van onze school.
De First Lady bleef in het totaal 15 minuten. Na het lint doorgeknipt te hebben van het computerlokaal vertrok ze. Na dat ze weg was begon de gezelligheid pas echt. De leerlingen waren in een euforische bui, net als de leerkrachten. Iedereen wou met iedereen op de foto en Katrien en ikzelf maakte daar gebruik van door voor te stellen om een groepsfoto te maken.
Hieronder een foto van het hele lerarenteam van onze stageschool en een foto van Katrien en mijzelf samen met de dansgroep van leerlingen van onze school.