Kleuren, muziek en feest, daar draaide het allemaal om de afgelopen vier dagen (woensdag 23 april – zaterdag 26 april) hier in Suriname. Gedurende deze vier dagen vond namelijk de 50ste wandelmars plaats.
Even een korte beschrijving van wat deze wandelmars juist inhoudt.
De wandelmars is een evenement waarin organisaties of gewoon mensen van eender welke leeftijd een groep kunnen vormen om dan met hun eigen muziek, kleren en spandoek een traject af te leggen voor vier dagen lang. Aan het einde van de vier dagen komt elke groep aan in Paramaribo, waar ze dan een laatste keer langs het grote publiek mogen lopen die zich in de hoofdstad verzameld heeft om van het hele spektakel te genieten en het feest achteraf. Dit jaar waren er meer dan 5.000 mensen die mee deden aan de wandelmars.
Het valt dus te vergelijken met een optocht die vier dagen lang duurt en waar muziek en dans in de belangstelling staan.
Ikzelf kon pas zaterdag gaan kijken, op het moment dat de wandelmars tot een einde kwam in de hoofdstad van Suriname. Het was enorm druk in de hoofdstad, maar wijzelf vonden een mooi plaatsje aan het Vat (bar- restaurant) waar ook het podium stond van Fernandes (een bedrijf dat frisdrank, ijs, brood en zo wat alles hier in Suriname maakt en verkoopt) en telesur (een communicatiebedrijf). De groepen werden aangekondigd telkens wanneer ze voorbij liepen, waardoor ik een idee kreeg van wat welke groep vertegenwoordigt. Zo waren er groepen die bepaalde sporten vertegenwoordigden of politieke groepen. De leukste waren toch de militairen, politie en brandweer. Allemaal synchroon met elkaar wandelde ze voorbij tot de presentator riep ‘hoogpas furieus!’ of ‘samba pas!’. Plots begonnen alle politiemannen een pasje te doen (ook synchroon) dat zo grappig was dat iedereen die aan het kijken was meteen begon te klappen. De presentator bleef bevelen geven en de politiemannen deden wat gezegd werd tot het amusement van het publiek.
Even een korte beschrijving van wat deze wandelmars juist inhoudt.
De wandelmars is een evenement waarin organisaties of gewoon mensen van eender welke leeftijd een groep kunnen vormen om dan met hun eigen muziek, kleren en spandoek een traject af te leggen voor vier dagen lang. Aan het einde van de vier dagen komt elke groep aan in Paramaribo, waar ze dan een laatste keer langs het grote publiek mogen lopen die zich in de hoofdstad verzameld heeft om van het hele spektakel te genieten en het feest achteraf. Dit jaar waren er meer dan 5.000 mensen die mee deden aan de wandelmars.
Het valt dus te vergelijken met een optocht die vier dagen lang duurt en waar muziek en dans in de belangstelling staan.
Ikzelf kon pas zaterdag gaan kijken, op het moment dat de wandelmars tot een einde kwam in de hoofdstad van Suriname. Het was enorm druk in de hoofdstad, maar wijzelf vonden een mooi plaatsje aan het Vat (bar- restaurant) waar ook het podium stond van Fernandes (een bedrijf dat frisdrank, ijs, brood en zo wat alles hier in Suriname maakt en verkoopt) en telesur (een communicatiebedrijf). De groepen werden aangekondigd telkens wanneer ze voorbij liepen, waardoor ik een idee kreeg van wat welke groep vertegenwoordigt. Zo waren er groepen die bepaalde sporten vertegenwoordigden of politieke groepen. De leukste waren toch de militairen, politie en brandweer. Allemaal synchroon met elkaar wandelde ze voorbij tot de presentator riep ‘hoogpas furieus!’ of ‘samba pas!’. Plots begonnen alle politiemannen een pasje te doen (ook synchroon) dat zo grappig was dat iedereen die aan het kijken was meteen begon te klappen. De presentator bleef bevelen geven en de politiemannen deden wat gezegd werd tot het amusement van het publiek.
Ik vond het jammer dat we niet lang konden blijven omdat we nog een afspraak hadden, want ik had heel de namiddag en avond kunnen kijken hoe groepen in traditionele kleding of met felle kleuren voorbij kwamen met trommels en andere accessoires.